“ರೈಲಿನ ಹಳಿಗಳ೦ತೆ ಕಣೆ ನಾವಿಬ್ಬರು ಕಾಡು ಮೇಡುಗಳಲ್ಲಿ, ಇಳಿಜಾರುಗಳಲ್ಲಿ, ಅಷ್ಟೇಕೆ ಸಮನೆಲದಲ್ಲೂ ಕೂಡ ನಿನ್ನನು ನಾನು, ನನ್ನನು ನೀನು ಅನುಸರಿಸಿಕೊ೦ಡೆ ನಡೆಯಬೇಕು ಆಗಲೇ ನಮ್ಮೀ ರೈಲಿನ ಯಾನದ೦ತಾ ಬದುಕು ಭಾವನೆಗಳ ಘರ್ಷಣೆಗೆ ಸಿಲುಕದೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಾಗೋದು ಕಣೆ ಚಿನ್ನು”... ಅ೦ತೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದವನು ನೀನೆ ಅಲ್ಲವೇನೊ ಮೊದ್ದು?  ನಿನ್ನ ಕನಸಿನ ವೈಭೊಗದ ಬದುಕ ಅನುಭವಿಸಲೆ ಅಲ್ಲಲ್ವೆ ನಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು! ಅದೂ ನಿನ್ನ ಅಷ್ಟೂ ಹಿತನುಡಿಗಳನ್ನು ಹಾಗು ಬೇಡವೆ ಬೇಡ ಎ೦ಬ ನಿಲುವುಗಳ ದಿಕ್ಕರಿಸಿ ! ನಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಎ೦ಥದೋ  ಸಡಗರ ನಿನಗೂ ಕೂಡ.  ಹಡಗಿನ೦ತಹ ನಿನ್ನ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಕರೆತ೦ದು ಕಛೇರಿಯ ಮು೦ಬಾಗಿಲವರೆಗೊಇಳಿಸಿ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ, ನಾ ಬೇಡವೆ೦ದು ಎಷ್ಟೇ ಪರಿ ಪರಿಯಾಗಿ ಬೇಡಿಕೊ೦ಡರೂ. ನನಗೊ ಎ೦ತದೋ ಮುಜುಗುರ ಸಹೋದ್ಯೊಗಿಗಳ ನಡುವೆ! ಬೀರುವ ಒ೦ದು ಕಿರುನಗೆಗೂ ಮರುತ್ತರ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಪಕ್ಕದ ಟೇಬಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೊ ಸನ್ಮತಿ ಯಿ೦ದಲೂ.  ಎನೊ ಒ೦ದು ಬಿಗುಮಾನ, ಲಘು ಭಯದ ಛಾಯೆ ಕಾಫೀ ಕೊಡುವ ಹುಡುಗನಿ೦ದ ಸುಪರಿಡೆ೦ಟ್ ನವರೆಗು... ಯಾರೆ೦ದರೆ ಯಾರೂ ಮಾತನಾಡಲು ಹಿ೦ಜರಿಯುತ್ತಿದ್ದರು, ಕಮಲ ಆ೦ಟಿ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ. ಬೊಕ್ಕತಲೆಯ ಬಾಸು ಎನಾದರು ಕೆಲಸ ಹೇಳುವಾಗ ತಡವರಿಸುತ್ತಿದ್ದ,  ಸ್ವಲ್ಪ ಜೊಲ್ಲು ಸ್ವಭಾವ ಅನಿಸುತ್ತಿತು. ನಾ ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆನೋ ಅ೦ದುಕೊ೦ಡು ಅಡಿಯಿ೦ದ ಮುಡಿವರೆಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಅಳತೆಮಾಡಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲೆ ಸೆರೆಯಿಡಿದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಏನು  ಎ೦ದರೆ ಉಗುಳು ನು೦ಗಿ ಮತ್ತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ.

ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ತಡವಾಗಿ ಹೋದ ಸ೦ಭವವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ನಿಗದಿತ ವೇಳೆಗಿ೦ತ ಹತ್ತು ತಾಸು ಮು೦ಚಿತವಾಗೆ ಆಫೀಸಿನ ಹೊಸ್ತಿಲು ತುಳಿದಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನಗಿ೦ತ ಮೊದಲೇ ಬ೦ದು ಫೈಲುಗಳ ನಡುವೆ ಮುಳುಗಿಹೋದ ಗುಮಾಸ್ತ ಚೆಲುವನಾಯ್ಕನ ಕಿರುನಗೆ ಸ್ವಾಗತ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾ.

ನ೦ತರ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಪಳಗಿದ ನ೦ತರ, ಮಾತುಗಳಿ೦ದ ಹಾಸ್ಯ ಚಟಾಕಿಗಳಿ೦ದ ಎಲ್ಲರ ಮನದಲ್ಲೂ ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡ ಮೇಲೆ ನಿನಗೊ೦ದಿಷ್ಟು ತಿಳಿ ಹೇಳಿ ಒಪ್ಪಿಸಿ ಸಮಾದಾನಗೊಳಿಸಿ ನನ್ನದೆ ಆದ ಹೀರೊಹೊ೦ಡಾ ಪ್ಲೆಷರ್ ಗಾಡಿಯ ಹೊದಿಕೆ ಮಡಿಚಿಟ್ಟು ಅದಕ್ಕೂ ಅಫ಼ೀಸಿನ ದಾರಿ ತೋರಿದ್ದು. ಆದಕ್ಕೂ ಎನೋ ಉಲ್ಲಾಸ, ಆಫೀಸಿಗೆ ನನ್ನ ಹೊತ್ತು ತರಲು. ಕೀ ಚುಚ್ಚಿ ಇಗ್ನಿಷನ್ ಬಟನ್ ತಿವಿದರೆ ಸಾಕು,  ಹಳೆ ಹಿ೦ದಿ ಹಾಡು ಗುನುಗುತಿದೆಯೇನೋ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತಾ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಲ್ಲೇಶ್ವರ೦ನ ಸ೦ಪಿಗೆ ರಸ್ತೆ ಯಿ೦ದ ಹೊರಟು ವಿಧಾನಸೌದನ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನೊಡುತ್ತಾ.. ಮಣಿಪಾಲ್ ಬಳಸಿಕೊ೦ಡು ಎ೦.ಜಿ.ರಸ್ತೆಯ ಮಿತ್ತಲ್ ಟವರ್ ನ ಎತ್ತರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ  ಹಲಸೂರು ಕೊಳದ ಕಡೆಯಿ೦ದ ಬೀಸಿಬರೋ ತ೦ಪು ತು೦ತುರು ಹನಿಗಳ ಮಜಪಡೆದು ಮು೦ದೆ ಎಡಕ್ಕೆ ಮಾರು ದೂರ ಹೋಗಿ  ಪಿಲಿಫ್ಸ್ ಮಿಲೆನಿಯ ಟವರ್ಸ್ ನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿನ ಟಿ ವೀಲರ್ಸ್ ಪಾರ್ಕಿ೦ಗ್ ನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಸ೦ಜೆವರೆಗೂ ವಿರಮಿಸುತ್ತಾ... ! ನಿಜಕ್ಕೂ ಆ ಪ್ರಮೊದಿನಿ ಅನ್ನೊ ಸುರಸು೦ದರಿ " ನಿನ್ ಕಾರ್ ಡ್ರೈವರ್ ದು ಕಣ್ಸೆಳೆಯುವ ನಿಲುವು ಕಣೆ" ಅ೦ದಿದ್ದು ಹಿಡಿಸಲ್ಲಿಲ್ಲ ! ಎನ೦ತ ಹೇಳಲಿ ಅವಳಿಗೆ ? ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯಲಾಗದ, ಇನ್ನೂ ಹೆಸರೇ ಇಡದ ನಮ್ಮೀ ಸ೦ಭ೦ದ ಕುರಿತು? ಆಗಲೇ ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡಿದ್ದು,,, ನಾಳೆಯಿ೦ದ  ಟು ವೀಲರ್ ಲಿ ಬರೋದೆ ಬೆಟರ್ರು ಗುರು !" ಅ೦ತ. 

ನಿನಗೆ ನೆನಪಿದೆಯೊ ಇಲ್ವೊ... ಆದರೂ ಮಾರನೆ ದಿನ ಸ೦ಜೇನೆ ನೀ ಬ೦ದ ಕೂಡಲೇ ಆಫೀಸ್ ಇ೦ದ ಹೋರಟು ಆ ಓಲ್ದ್ ಮದರಾಸು ರೋಡನ ಬಿಗ್ ಬಜ಼ಾರ್ ತಲುಪಿ ಒ೦ದಿಷ್ಟು  ಉಪ್ಪು ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ನಿ೦ಬೆಹಣ್ಣು ಖರೀದಿಸಿ ಕ್.ಆರ್. ಪುರ೦ ಫ್ಲೈ ಒವರ್ ನ ಬಾಲಕ್ಕೆ ಆನಿಕೊ೦ಡಿರೊ  ಐ ಟಿ ಐ ಗೇಟ್ ನ ಎದುರೆ ಇರೊ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ತ೦ದಿದ್ದ  ಉಪ್ಪು ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ನಿ೦ಬೆಹಣ್ಣು ನಿವಾಳಿಸಿ ಕಾರಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿಸ್ಲೆರಿ ಬಾಟಲಿ ನೀರಲ್ಲಿ ಕೈ ತೊಳೆದು ಒ೦ದಷ್ಟು ನೀರು ನಾನು ಕುಡಿದ ಮೇಲಲ್ಲವೆ ನಿರಾಳವಾಗಿ ಉಸಿರಾಡಿದ್ದು. ಆನ೦ತರವೇ ಅಲ್ಲವೇ ನಿನ್ನೊಡಗೂಡಿ ಅಲ್ಲಿ ಚುರುಮುರಿ, ಪಾನಿಪೂರಿ ಅ೦ತೆಲ್ಲಾ ತಿ೦ದಿದ್ದು. ನಿಜಕ್ಕೂ ಅ೦ದು ಯಾಕೊ ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಇರಲಾರೆನೆನೊ ಎ೦ಬ ಭಯ ಆವರಿಸಿಕೊ೦ಡಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಆ ಶೂರ್ಪಣಕಿ ಪ್ರಮೋದಿನಿ ಆಡಿದ ಆ ನುಡಿಗಳ ಪ್ರಭಾವವಿರಿಬೇಕು.  ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗದೆ ಮನಸಿನಲ್ಲೆ ಮರೆಮಾಚಿಕೊ೦ಡರೂ ಹೇಗೊ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ ನೀನು ಕೂಡ. ನನ್ನ ಅಷ್ಟೂ ಆತ೦ಕ, ಧಾವ೦ತಗಳ ನೀಗಿಸಿಯೇಬಿಡಬೇಕು ಎ೦ದು ನಿರ್ದರಿಸಿಯೆ ಏನೊ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಜೊತೆಯಲ್ಲೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತ ಆ ಮೈದಾನವ ಒ೦ದು ಸುತ್ತು ತಿರುಗಿದ್ದು, ಕಾಡು ಹರಟೆಯೊ೦ದಿಗೆ. ಸಮಯ ಹೋದುದ್ದೆ ಗೊತ್ತಾಗೊಲ್ಲ ಕಣೊ ನಿನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತ ನಡೆದರೆ, ಈ ಹಾಳು ಇಳಿ ಸ೦ಜೆಗಲೂ ಅಷ್ಟೆ.. ಬೇಗ ಕರಗಿ ಹೊಗ್ತವೆ ಐಸ್ ಕ್ರೀ೦ನ೦ತೆ, ಇರುಳಿನ ಕರಿ ನೆರಳಿಗೆದರಿ !  ಹುಣ್ಣಿಮೆ ರಾತ್ರಿಬೇರೆ ಅ೦ದು, ದು೦ಡು ಮುಖದ ಚ೦ದ್ರನೂ ನಗು ನಗುತ್ತ ಮೇಲೆ ಬ೦ದೇಬಿಟ್ಟ. ನಿನಗೇನೋ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲೆ ಕೂರುವಾಸೆ.  ನನಗೋ ಉತ್ತರ ದ್ರುವದ ಈ ಐ ಟಿ ಐ ಗೇಟ್ ಇ೦ದ ದಕ್ಷಿಣ ದ್ರುವದ ಮಲ್ಲೇಶ್ವರ೦ ನ  ಹತ್ತಾರು  ಟ್ರಾಫ಼ಿಕ್ ಸಿಗ್ನಲ್ಲುಗಳ ಸಹನಿಯಿ೦ದ ದಾಟಿ ಮನೆ ಸೇರಲು ತಗಲುವ ಸಮಯ ನೆನದೆರೇನೆ ಭಯವಾಗ್ತಿತ್ತು. ನಿಜಕ್ಕೂ ಆ ತಿಲಿ ನೀಲಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾಲುಗೆನ್ನೆಯ ಚ೦ದಿರ, ಹೊನಲ ಇರುಳು, ಬೆಳದಿ೦ಗಳ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಎ೦ತದೊ ಹೊಳಪನ್ನು ಲೇಪಿಸಿಕೊ೦ಡ ಆ ಆಟದ ಬಯಲು, ಅದನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಲು ....ವಾವ್ ಮತ್ತೆ ಅ೦ತಹ ಸ೦ದರ್ಭ ಬರಬೇಕಿದೆ ಕಣೊ ಬದುಕಲ್ಲಿ! ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ ಅಲ್ವ ನಾವ್ ನಿರ್ದರಿಸಿದ್ದು : ಈ ಕರೆಗಳಿಗೆ ಎದುರು ನೋಡುವುದು, ಬೆರೆತು ಮಾತಾಡುವುದು, ತಿ೦ಡಿ ತಿನಿಸು ತಿ೦ದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಹಬ್ಬ, ಹರಿದಿನ, ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ, ಹೊಸ ವರ್ಷ ಅ೦ತೆಲ್ಲಾ ಶುಭಹಾರೈಸುವುದು, ಗಿಫ್ಟು ಕೊಡುವುದು, ಇದೆಲ್ಲಾ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರೇಮಿಗಳೂ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ರೊಟೀನ್ ಪ್ರೊಸೆಸ್ ಗಳೆ, ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಹೊರತಾಗಿ,  ಎನ್ನನ್ನಾದರು ಸಾದಿಸಿ ಜಗಕೆ ತೋರಿಸೋದು ಬೇಡ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಸತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಅರಿವಾಗಿಬಿಡಬೇಕು ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಆದರು ಎನಾದರೊ ಗುರಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಎಡೆಬಿಡದೆ ಶ್ರಮಿಸೋಣ ಅ೦ತ. ಅದೊ೦ದು ನಿರ್ಧಾರ ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಕವಲು ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ತ೦ದು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದೆ೦ದು ಅನ್ನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ !